Να σχεδιάζεις για πολλά χρόνια αυτή τη φωτογραφική σου αποστολή. Φθινόπωρο. Αλλά είναι πάντα κάτι άλλο που σε προσπερνά. Οι “δουλειές”… Και να μην γίνεται ποτέ. Κι εσύ να ξεδιπλώνεις κρυφά τους ίδιους αχρησιμοποίητους χάρτες. Να ζωγραφίζεις διαδρομές πάνω στο χαρτί. Και να λες “του χρόνου όμως, θα πάω”. Και μετά ξανά η δουλειά, τα σχολεία των παιδιών, οι υποχρεώσεις, τα έξοδα που τρέχουν. Μέχρι που κάποιος -φίλος, κουμπάρος, γνωστός, αδερφός- σε ταρακουνά. Και τότε όλα γίνονται αλήθεια! Και τότε να που τα Φθινοπωρινά κλικ έρχονται το ένα μετά το άλλο αβίαστα! Όχι σαν να πήγες εσύ να συναντήσεις το Φθινόπωρο που σχεδίασες. Αλλά σαν εκείνο να σε περίμενε χρόνια. Μικρό δείγμα από την Φθινοπωρινή Ήπειρο, στα Ζαγοροχώρια.