Φωτογράφος γάμου και βάπτισης | Αθήνα
Ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν στη φωτογράφιση ενός γάμου, αναζητούμε μερικά δευτερόλεπτα ηρεμίας. Για μια ματιά. Για ένα πορτραίτο. Όπως αυτό της Μαρίας. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. (click για τη πλήρη εικόνα)
Η πιο αγωνιώδης στιγμή, είναι αυτή που επιστρέφεις πίσω από τη φωτογράφιση του γάμου. Όταν βλέπεις ξανά τις φωτογραφίες. Όταν βρίσκεις πάλι τις στιγμές που είδες μέσα από το κλείστρο, να ξαναζωντανεύουν. Δεν πρόκειται για φευγαλέα κλικ. Δεν είναι η φωτογραφία μια μηχανική κίνηση, πάνω σε ένα κουμπί από ένα μηχάνημα. Η φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Προϋποθέτει να θέλεις να δεις. Όχι μόνο τα γύρω τοπία ή το φως. Αλλά να θέλεις να βλέπεις και μέσα στους ίδιους τους ανθρώπους που φωτογραφίζεις.
Η φωτογραφία σου δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Αν θα καταφέρεις να μιλήσεις με τις εικόνες που δημιουργείς. Αν θα “δαμάσεις” ποτέ το φως. Αν θα βρεις να πεις μικρές ιστορίες. Υπάρχουν όμως και μικρές στιγμές προσωπικής ευτυχίας. Όπως όταν μιλήσεις με το φως. Και βγάλεις φωτογραφίες απευθείας από τη φωτογραφική μηχανή, όπως αυτή! Που δεν χρειάζεται ούτε ψεύτικα φίλτρα του instagram, ούτε επεξεργασία, ούτε τίποτα! Αν μάθεις τη γλώσσα του φωτός, βλέπεις αλλιώς. Τα πάντα.
Κάποιες στιγμές όλα μοιάζουν σαν μια παιδική σκέψη. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν όλα αυτά που συμβαίνουν, είναι απλά μια σκέψη που την κάνεις τώρα που είσαι ακόμη μικρή. Ή αν συμβαίνουν στ’ αλήθεια και σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Δύσκολα ξεχωρίζουν οι ιστορίες. Και ξέρεις… αυτές τις στιγμές, δύσκολα ξεχωρίζουν ακόμη και οι δυό σου εικόνες.
Το Φεβρουάριο είχα δύο ακόμη βραβεύσεις από το SWPP στο Λονδίνο. Γι’ αυτό το πολύ πρωινό φως της Κυριακής… Που μπορεί φορές να μην θέλεις καν να σηκωθείς για να το δεις. Ή που θα θελήσεις να πεταχτείς έξω για να το καταγράψεις. Με λιγοστό κόσμο να κυκλοφορεί. Δικό σου το φως. Σχεδόν.
Υπάρχουν κάποιοι αθόρυβοι, μικρόσωμοι, απρόβλεπτοι πρωταγωνιστές σε κάθε γάμο. Που κοιτούν με περιέργεια. Με αδημονία. Που κατανοούν το ρόλο τους. Ή… που βρίσκουν τις καλύτερες ευκαιρίες για να κάνουν σκανταλιές! Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα από τους μικρούς πρωταγωνιστές: τα παρανυφάκια!
Πρωταρχικό μέλημα είναι βέβαια πάντοτε η φωτογράφιση του γάμου! Κι ύστερα, με κάθε άνεση χρόνου , μπορούμε να απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητά μας. Μπορεί να είναι ένα πολυτελές μέρος. Ένα όμορφο τοπίο. Μια φωτογράφιση στη θάλασσα. Αλλά και ένα ερειπωμένο σπίτι. Μια παλιά σκονισμένη αποθήκη! Οπουδήποτε! Όπως στην περίπτωση του Πάνου και της Αφροδίτης… Που μετά το rock-γάμο τους, επιλέξαμε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο για να αποδώσουμε με ακόμη περισσότερες οπτικές το δικό τους ιδιαίτερο στυλ. Ιδού ένα δείγμα, από πορτραίτο της Αφροδίτης. Πίσω από ένα κατά τα άλλα αδιάφορο, γκρεμισμένο παράθυρο. Που το προσπερνάς… Παντού μπορεί να δημιουργηθεί μια μοναδική φωτογραφία. Παντού!
.jpg)
Μια φωτογραφία δεν βασίζεται στην τύχη. Σε επηρεάζουν τόσο όλες αυτές οι εικόνες που έχεις στο μυαλό. Οι σκέψεις σου. Κάποιες εικόνες που είδες σε μια ταινία. Όλα αυτά! Σαν να απελευθερώνονται σε εκείνο το εκατοστό του δευτερολέπτου που πάτησες το κλικ. Κάπως σαν “τζίνι” που βγήκε από ένα φωτογραφικό λυχνάρι. Αυτά είναι που δημιουργούν τις φωτογραφίες. Δεν είναι το κλικ της στιγμής.
Ίσως να το έχω ξαναπεί… Αλλά νομίζω ότι για κάποιο (ανεξήγητο!) λόγο, οι νύφες που φωτογραφίζω είναι οι πιο όμορφες του κόσμου! Και πώς άραγε θα μπορούσα να τις δω αλλιώς; Και αναρρωτιέμαι πώς γίνεται αν δεν έχεις αυτή την οπτική, να φωτογραφίζεις; Αρκεί άραγε μόνο να πατάς το κουμπί ενός κλείστρου; Όχι δεν αρκεί! Γιατί η φωτογραφία δεν είναι μηχανές και μηχανήματα, φλας και μπαταρίες. Είναι οι άνθρωποι.
Μια φωτογραφία γάμου από την επόμενη ημέρα, σε μια εκκλησίαεγκαταλελειμμένη. Οδηγηθήκαμε σε αυτή από το παιχνίδισμα του φωτός. Αυτές οι φωτεινές ακτίνες που έσκισαν το σκοτεινό, ερειπωμένο ναό, κράτησαν ελάχιστα. Όσο χρειάστηκε δηλαδή για ένα και μοναδικό κλικ… για μια και μόνο εικόνα. Γι’ αυτό και μόνο το φως… Γι’ αυτό το φως αξίζει κανείς να τρέξει, να το κυνηγήσει, να ακούσει τις δικές του μυστικές οδηγίες.
Δύο από τις φωτογραφίες μου, απέσπασαν διάκριση “Highly Commended” στο διαγωνισμό του Society of Wedding and Portrait Photographers (SWPP – Λονδίνο), ανάμεσα σε 980 περίπου άλλες φωτογραφίες, το Σεπτέμβριο του 2014. Η πρώτη φωτογραφία, απέσπασε διάκριση στην κατηγορία “Wedding Photojournalistic”, αποτυπώνει την αστείρευτη διάθεση των παιδιών για παιχνίδι, όπου και αν βρίσκονται, ακόμη και σε γάμους ή μυστήρια στην εκκλησία.Η δεύτερη φωτογραφία γάμου, απέσπασε διάκριση στην κατηγορία “Wedding Avant Garde” και είναι από την μοναδική στιγμή όπου η καταρρακτώδης βροχή ανάγκασε το νέο ζευγάρι στο γάμο στις Σπέτσες να μπει στο αμπάρι του μικρού καϊκιού.
“Τι είναι γι’ αυτά τα νέα παιδιά, αυτό που ζούν τώρα και αυτό που θα ζήσουν μαζί;… Και πως θα μιλήσω γι’ αυτούς;”. Πριν από κάθε φωτογράφιση ενός νέου ζευγαριού πριν το γάμο, κάθομαι και σκέφτομαι πάντοτε μόνος, για 10-15 λεπτά πριν κάνω οποιοδήποτε κλικ, το τι θέλω να πω μέσα από τη φωτογραφία. Αυτές οι στιγμές, λίγες εβδομάδες πριν το γάμο τους, μοιάζουν σαν ένα μεγάλο, ωραίο έργο. Με θέσεις αποκλειστικά δικές τους. Ωραίες στιγμές, και πώς να τις αποδώσεις άραγε… “Και πως αλλιώς να μιλήσω, ή να ευχηθώ, σε αυτά τα μοναδικά παιδιά;” Μόνο με κλικ μπορώ, με χίλες λέξεις δηλαδή, αλλά και πάλι δεν φτάνει…
Είναι αλλόκοτη αυτή η (προσωπική) φωτογραφική στιγμή. Δεν ξέρω πραγματικά πως να την περιγράψω. Στη φωτογραφία επέλεξα να προχωρήσω μόνος. Δεν μου άρεσαν πολλά που έβλεπα κι έτσι δεν ήθελα να μάθω κοντά σε κάποιον άλλο φωτογράφο γάμου στην Ελλάδα. Έμεινα άγνωστος σε μια άγνωστη τέχνη. Μόνο με διάβασμα, μελέτη. Αυτό ήξερα να κάνω από παλιά. Και βέβαια πολλοί με ειρωνεύτηκαν. Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα, είναι το ότι σήμερα τo διεθνές SWPP (London) μου απένειμε κατόπιν αξιολόγησης, τον εξαιρετικά τιμητικό τίτλο του “Associate Photographer” που κατέχουν πάρα πολυ λίγα μέλη του…
Νομίζω πως τίποτα δεν συγκρίνεται στη φωτογραφία γάμου από ένα αυθεντικό πορτραίτο, μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας της νύφης. Όσο και αν μοιάζει “απλό”, δεν είναι! Γιατί εκείνη είναι η δυσκολότερη στιγμή στην ψυχολογία της νέας κοπέλας.Αυτό το πορτραίτο της όμορφης Ηρούς, δεν μπορεί να κρύψει τίποτα από όσα λένε φωναχτά τα μάτια της. Και αν, ως φωτογράφος, θέλεις να τα ακούσεις, μπορείς…
Εντυπωσιάζομαι πάντοτε από τη δημιουργικότητα που δείχνουν τα νέα ζευγάρια, στα προσκλητήρια γάμου τους. Που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και δοκιμάζουν νέες ιδέες για να φτιάξουν ξεχωριστές προσκλήσεις γάμου. Και αυτές οι λεπτομέρειες, ποτέ δεν με αφήνουν αδιάφορο! Το αντίθετο… τόσο που έχω μια πολύ μεγάλη συλλογή φωτογραφιών από προσκλητήρια. Αφορμή για το post είναι ένα ακόμη πρωτότυπ0ο, vintage προσκλητήριο από το γάμο του Τάκη και της Βίκης στις Σπέτσες. Ένα γράμμα από τα παλιά, μια καρτ-ποστάλ, να μας προσκαλεί στο πανέμορφο νησί για το γάμο τους. Με γραμματόσημο, σφραγίδες και όλα τα απαραίτητα, για να φτάσει εγκαίρως στα χέρια μας! Αυτές οι λεπτομέρειες είναι όντως εξαιρετικές…
φωτογράφος γάμου | φωτογράφος γάμων Γιάννης Λάριος | φωτογράφοι γάμων | φωτογράφος γάμου Αθήνα|ProPhoto Photographer Site