Η προσμονή για μια φωτογραφία (ή αλλιώς: που κρύβονται οι εικόνες)

Τα χαράματα, Αύγουστο μήνα, οι εικόνες στο νησί είναι αλλιώτικες.

Είναι 5.οο, και πριν ξημερώσει οδηγείς στους έρημους επαρχιακούς δρόμους. Μόνος. Για φαντάσου! Μέσα στο καλοκαίρι, με το νησί να σφύζει από ζωή κι εσύ βρίσκεσαι μόνος. Μα τι προνόμιο! Που και που, στο σκοτάδι, συναντάς όσους επιστρέφουν από τα μπαρ. Για ύπνο.

Αλλά εσένα σε οδηγεί ένα μόνο πράγμα: το Φως!  Και τρέχεις να προλάβεις εκείνη τη μαγική στιγμή, που δευτερόλεπτο-δευτερόλεπτο, καθώς ο ήλιος θα φωτίσει γραμμή-γραμμή τα σπίτια της Ερμούπολης εσύ θα είσαι εκεί. Έτοιμος.

Είναι 5:50 και έχεις πάρει θέση. Αυτή που μελέτησες τις προηγούμενες ημέρες. Έχεις στήσει τρίποδο. Και το πλάνο είναι όλο δικό σου.

Είναι 6:00 και παίρνεις μόνο όσα ζήτησες: Δύο κλικ. Πανοραμική της Ερμούπολης, στο πρώτο φως. Δύο απλά κλικ από την χαραυγή. Που όμως σου αρκούν. Ξεδίψασες. Μαζεύεις.

Είναι 6:15 και αποφάσισες να περιπλανηθείς στους παλιούς δρόμους της Ερμούπολης. Να φωτογραφίσεις πάλι. Αυτό το τόσο αλλιώτικο φως. Που κανείς δεν θέλει να δει. Καταδική σου η πόλη! Και σου μιλάει αλλιώς. Αποκαλύπτει άλλες εικόνες.

Είναι 7:00 και λες πως μάλλον φτάνει. Υπερβολή. Έφτιαξες τις εικόνες που ήθελες. Καιρός να επιστρέψεις. Ξυπνάει κι η πόλη…

Είναι 7:15 και έχεις φτάσει στα “Βαπόρια” της Ερμούπολης. Κάθεσαι στη σκιά. Στήνεις πάλι τρίποδο. Φτιάχνεις τη μηχανή. Τις ρυθμίσεις. Το κάδρο. Όλα έτοιμα. Αλλά δεν είναι δα και σπουδαίο κάδρο. Ας περιμένω. Μπορεί και να γίνει ό,τι θέλω. Θα μιλήσει (πάλι) η πόλη. Θα μου πει μια ιστορία. Κάποια εικόνα κρύβεται εδώ. Θα περιμένω.

Είναι 7:25. Μια ηλικιωμένη πρωινή κολυμβήτρια εμφανίζεται από το πουθενά. Ανεβαίνει από τη θάλασσα στην άκρη του προβλήτα. Ξεπροβάλλει ακριβώς στο σημείο που χτυπά το φως. Και μπαίνει στο κάδρο σου. Εκείνη τη στιγμή δεν έχει σημασία αν είναι νεαρή ή ηλικιωμένη. Γιατί το κάδρο ισορροπεί. Γιατί έχεις μια “ιστορία” να καταγράψεις. Γιατί η φωτογραφία σου μπορεί να μιλήσει γι’ αυτούς τους ντόπιους, που για να γλιτώσουν την ευλογημένη λαίλαπα του τουρισμού, κινούνται όπως κι εσύ. Ξυπνούν τα χαράματα. Τους οδηγεί το πρώτο πρωινό φως. Τρέχουν για να προλάβουν μόνοι το μπάνιο τους.

Έχεις μια φωτογραφία. Έχεις μια ιστορία. Ένα κλικ. Το κάδρο κλείνει.

Ξεδίψασες. Μαζεύεις. Επιστρέφεις στην κανονικότητα. Γίνεσαι ένας με τους άλλους. Κανείς δεν γνωρίζει ότι εσύ ξέρεις το Μυστικό αυτής της πόλης.

Κανείς δεν θα μάθει που κρύβονται οι εικόνες.